1. სახელი: Siduxwire Gelovani
2.ასაკი: 47
3.დაბადების ადგილი: Los Santos
4. მშობლები: Marina Tayaishvili, Konusi Gelovani
5. სქესი: მამრობითი
7. ოჯახური მდგომარეობა: არ არის დაოჯახებული
8. წონა: 72kg
9. სიმაღლე: 181.29cm
8. თმის ფერი: თეთრი
9. თვალის ფერი: ლურჯი
ბავშვობის წლები:
სიდუხჭირე გელოვანი დაიბადა ლოს სანტოსის სამხრეთ უბანში, სადაც ღამე სირენების ხმა სიზმრებშიც კი აღწევდა და ბავშვები ტყვიის გრიალზე იძინებდნენ. ოჯახი ღარიბი იყო, მაგრამ გულითიანი: მამა მშენებლობაზე მუშაობდა, დედა მაღაზიაში მოლარედ. ისინი სიდუხჭირეს აცნობდნენ სითბოსა და ოჯახის ფასს, თუმცა უბანი სხვა წესებით ცხოვრობდა.
ყველაფერი ერთ ღამეს შეიცვალა. მამა ქუჩაში ბანდის ხელში მოხვდა და სიდუხჭირეს თვალწინ მოკლეს. ბიჭმა მაშინ პირველად იგრძნო, რომ სამართლიანობა უსუსურია და ხშირად მხოლოდ ტყვიებით წყდება ყველაფერი. რამდენიმე წლის შემდეგ დედაც დაავადებით გარდაიცვალა, და სიდუხჭირე სრულიად მარტო დარჩა ქალაქში, სადაც ბავშვები უფრო იოლად სწავლობდნენ იარაღის დაჭერას, ვიდრე წიგნის კითხვას.
მოზარდობის წლები:
მშობლების გარდაცვალების შემდეგ სიდუხჭირე თითქოს ერთ დღეში გაზრდილი ბავშვი გახდა. ქუჩა, სადაც ადრე მხოლოდ შორიდან უყურებდა ჩხუბებს და ბანდების სისასტიკეს, უკვე მისი ყოველდღიურობა გახდა. თავიდან ცდილობდა თავი აერიდებინა, მაგრამ მარტოობა და სიღარიბე სხვა არჩევანს არ ტოვებდა.
პირველი, რაც მასში შეიცვალა, იყო გულისხმიერება ძალადობის მიმართ. სანამ მამა ცოცხალი იყო, ჩხუბის დროს ცდილობდა უკან დაეხია, მაგრამ მამას მკვლელობის შემდეგ ჩხუბი მისთვის ბუნებრივი ინსტრუმენტი გახდა. სიდუხჭირემ მალე მოიხვეჭა სახელი, როგორც ისეთი ბიჭი, რომელიც უკან არ იხევდა. ჯერ მუშტებით იგვარებდა პრობლემებს, მერე უკვე დანის ტარება დაიწყო.
პირველი პატარა ქურდობაც მალე დატრიალდა – მაღაზიიდან წვრილმანი საკვების მოპარვა, მერე ვიღაცისთვის მუქარის მიწერა იმისთვის, რომ „წილი გაეზიარებინა“. ეს ყველაფერი თავიდან თითქოს თამაში იყო, მაგრამ მერე მიხვდა, რომ თითოეულ ასეთ ნაბიჯს უფრო ღრმად ჩაჰყავდა იმ სამყაროში, სადაც წესებს იარაღი წერდა.
ამ პერიოდში სიდუხჭირე პოლიციამ რამდენჯერმე დააკავა. ერთ-ერთი დაჭერისას პატარა საკანში სამი ღამე გაატარა. იქ პირველად დაინახა, როგორი იყო „მომავალი“, თუ გზას არ შეცვლიდა – ნანგრევივით ადამიანები, რომელთაც მთელი ცხოვრება ციხის კედლებში გაუტარებიათ. მაგრამ, როცა ციხიდან გამოვიდა, ქუჩამ ისევ სწრაფად შეითრია: თავისუფლება, ადრენალინი და ძალაუფლების პატარა გემო ბევრად უფრო ძლიერი აღმოჩნდა, ვიდრე შიში.
ყველაზე მეტად სიდუხჭირეს ის დღე დაამახსოვრდა, როცა პოლიციის სადგურში ბანდის წევრი დააკავეს. ბიჭი, რომელსაც თავად სიდუხჭირე ქუჩაში კარგად იცნობდა – ნარკოტიკების გამყიდველი და მკვლელობაში ეჭვმიტანელი. სიდუხჭირემ იფიქრა, რომ ახლა მაინც ნახავდა სამართალს, მაგრამ რამდენიმე საათში ის ბიჭი სადგურიდან გამოვიდა ისე, თითქოს არაფერიც არ მომხდარა. მხოლოდ ერთი რამ შეამჩნია: ოფიცერმა ჯიბეში ფული ჩაიდო. იმ დღიდან სიდუხჭირეს თვალებში პოლიციაც ბანდებთან გათანაბრდა – უბრალოდ განსხვავებული ფორმებით, მაგრამ იგივე ჭაობი.
ამ ყველაფერმა ორად გაჰყო მისი ცხოვრება. ერთ მხარეს ქუჩის თავისუფლება იყო, სადაც ადრენალინი და ძალა იზიდავდა, მეორე მხარეს კი – შინაგანი ხმა, რომელიც ატყობინებდა, რომ ადრე თუ გვიან ეს გზა საფლავთან მიიყვანდა. სიდუხჭირე მუდამ ამ ორს შორის ებრძოდა საკუთარ თავს, თითქოს ბალანსს ეძებდა, მაგრამ ბალანსი არ არსებობდა.
ჭაბუკობის წლები:
სწორედ ამ წინააღმდეგობებმა მიიყვანა იგი ეკლესიაში. თავიდან იქ უბრალოდ თავშესაფარს ეძებდა, მაგრამ მალე მიხვდა, რომ ადამიანების რწმენაში დაბრუნება თავადაც აძლევდა სიმშვიდეს. რამდენიმე წელი მამაოს როლში გაატარა. ქადაგებდა, უსმენდა ადამიანებს და ცდილობდა დაემტკიცებინა, რომ ჯერ კიდევ არსებობდა სიკეთე ქალაქში, სადაც ბოროტება ყოველდღე ყვაოდა.
მაგრამ ქუჩა მაინც ახსენებდა თავს. ერთ დღეს უბანში, სადაც გაიზარდა, პატარა ბიჭები იარაღით ხელში ერთმანეთს უმიზნებდნენ. სიდუხჭირემ დაინახა საკუთარი ბავშვობა მათ სახეებში და გულში რაღაც გადატყდა. მიხვდა, რომ ქადაგებით ვერავის გადაარჩენდა – სიტყვა იქ აღარ მოქმედებდა, სადაც ტყვია იყო კანონად ქცეული. სწორედ მაშინ დატოვა ეკლესია და გადაწყვიტა, რომ მხოლოდ ძალით შეძლებდა იმ სისტემის შეჩერებას, რომელმაც მისი ბავშვობა და ოჯახი გაანადგურა.
აქედან დაიწყო მისი გზა LSPD-ისაკენ. პოლიციის აკადემიაში შესვლა ადვილი არ ყოფილა. მასში თავიდანვე ხედავდნენ ხისტ, დაუმორჩილებელ და წესებს მიუჩვეველ ადამიანს. ხშირად არღვევდა ინსტრუქციებს, რადგან ფიქრობდა, რომ ქაღალდზე დაწერილი კანონები ქუჩის რეალობას ვერ მოერგებოდა. მიუხედავად ამისა, აკადემია წარმატებით დაასრულა – მისი გამბედაობა და შეუპოვრობა იმდენად თვალსაჩინო იყო, რომ ვერავინ უარყო.
აკადემიის დასრულების შემდეგ სიდუხჭირე პირველად შეუერთდა შერიფების დეპარტამენტს და თავი პალეტო ბეიში ამოჰყო. იქ სამსახური ბევრად მშვიდი იყო, ვიდრე წარმოედგინა: კრიმინალი იშვიათად ჩნდებოდა, და ყოველდღიური რუტინა ძირითადად ზარებზე რეაგირებას გულისხმობდა. სწორედ ეს სიმშვიდე გახდა მისთვის გამოწვევა – გელოვანი გრძნობდა, რომ მისი შესაძლებლობები და შინაგანი ბრაზი იქ ვერ გამოავლინებოდა. ქალაქის ხმაურიანი ქუჩები კი ისევ უხმობდნენ.
ამ მიზეზით გადაწყვიტა საბუთების გადატანა და ოფიციალურად შეუერთდდა LSPD-ის რიგებს. სწორედ აქ, სადაც სისხლი და კანონი ერთმანეთს ყოველდღე ეჯახებოდა, სიდუხჭირემ იპოვა ადგილი, სადაც მის ძალასა და დაუნდობლობას რეალური დანიშნულება ჰქონდა.
აწმყო:
სამსახურიდან მალევე სიდუხჭირე გახდა ცნობილი როგორც ოფიცერი, რომელიც კრიმინალებთან ბრძოლაში უკან არ იხევს. მისი მუშაობის სტილი უხეში და დაუნდობელი იყო. დაკავებების დროს ხშირად იყენებდა ზედმეტ ძალას, დაკითხვებზე ეჭვმიტანილებს ფსიქოლოგიურად აწვებოდა, ხოლო ქუჩაში მარტო ბანდების გაჩერებასაც არ ერიდებოდა.
მისი ასეთი ხასიათის გამო კოლეგებმა მეტსახელი „მამა სიდუ“ შეარქვეს. თავიდან ეს ირონიულად ჟღერდა, მაგრამ მალე მისი ნამდვილი სახელსიც კი გადაფარა. კრიმინალები მის სახელს შიშით წარმოთქვამდნენ, მოქალაქეები საჩივრებს წერდნენ ძალადობაზე, შიდა უსაფრთხოება კი პერიოდულად მის საქმეს იძიებდა. თუმცა ყველა მცდელობა ხშირად უშედეგოდ მთავრდებოდა – მისი შედეგები იმდენად მაღალი იყო, რომ ხელმძღვანელობა თვალს ხუჭავდა.
დღეს სიდუხჭირე გელოვანი ერთ-ერთი ყველაზე წინააღმდეგობრივი ფიგურაა LSPD-ში. ზოგისთვის ის გმირია, რომელმაც ქალაქის ქუჩებში წესრიგი დაამყარა, სხვებისთვის კი – კანონის ბოროტად გამოყენების სიმბოლო. კოლეგები მასთან მუშაობას აფასებენ, მაგრამ კარგად იციან, რომ მისი მეთოდები მუდმივად საფრთხეს უქმნის არა მხოლოდ თავად გელოვანს, არამედ მთელ დეპარტამენტსაც.
ერთი რამ კი ყველასთვის ნათელია: სიდუხჭირე გელოვანი წესებით არ თამაშობს. მისთვის მთავარი მიზანი კრიმინალის მოსპობაა – როგორი ფასი არ უნდა ჰქონდეს ამ ბრძოლას.
რეზულტატი:
1. ქრთამის აღება მარტო ან ბედის გარემოცვაში
2. უხეში საუბარი მარტო პირისპირ ან ბედის გარემოცვაში
3. არალეგალური ნივთების ჩადება, მარტო ან სხვა ბედის გარემოცვაში
4. უხეში დაკითხვის პროცესი, მარტო/სხვა მყოფი ბედის გარემოცვაში
5. გატაცება წესდაცვით.
6. არალეგალური ნივთების შენახვა/გამოყენება/ყიდვა-გაყიდვა.
7. დამნაშავის გაშვება საჭიროების შემთხვევაში
2.ასაკი: 47
3.დაბადების ადგილი: Los Santos
4. მშობლები: Marina Tayaishvili, Konusi Gelovani
5. სქესი: მამრობითი
7. ოჯახური მდგომარეობა: არ არის დაოჯახებული
8. წონა: 72kg
9. სიმაღლე: 181.29cm
8. თმის ფერი: თეთრი
9. თვალის ფერი: ლურჯი
ბავშვობის წლები:
სიდუხჭირე გელოვანი დაიბადა ლოს სანტოსის სამხრეთ უბანში, სადაც ღამე სირენების ხმა სიზმრებშიც კი აღწევდა და ბავშვები ტყვიის გრიალზე იძინებდნენ. ოჯახი ღარიბი იყო, მაგრამ გულითიანი: მამა მშენებლობაზე მუშაობდა, დედა მაღაზიაში მოლარედ. ისინი სიდუხჭირეს აცნობდნენ სითბოსა და ოჯახის ფასს, თუმცა უბანი სხვა წესებით ცხოვრობდა.
ყველაფერი ერთ ღამეს შეიცვალა. მამა ქუჩაში ბანდის ხელში მოხვდა და სიდუხჭირეს თვალწინ მოკლეს. ბიჭმა მაშინ პირველად იგრძნო, რომ სამართლიანობა უსუსურია და ხშირად მხოლოდ ტყვიებით წყდება ყველაფერი. რამდენიმე წლის შემდეგ დედაც დაავადებით გარდაიცვალა, და სიდუხჭირე სრულიად მარტო დარჩა ქალაქში, სადაც ბავშვები უფრო იოლად სწავლობდნენ იარაღის დაჭერას, ვიდრე წიგნის კითხვას.
მოზარდობის წლები:
მშობლების გარდაცვალების შემდეგ სიდუხჭირე თითქოს ერთ დღეში გაზრდილი ბავშვი გახდა. ქუჩა, სადაც ადრე მხოლოდ შორიდან უყურებდა ჩხუბებს და ბანდების სისასტიკეს, უკვე მისი ყოველდღიურობა გახდა. თავიდან ცდილობდა თავი აერიდებინა, მაგრამ მარტოობა და სიღარიბე სხვა არჩევანს არ ტოვებდა.
პირველი, რაც მასში შეიცვალა, იყო გულისხმიერება ძალადობის მიმართ. სანამ მამა ცოცხალი იყო, ჩხუბის დროს ცდილობდა უკან დაეხია, მაგრამ მამას მკვლელობის შემდეგ ჩხუბი მისთვის ბუნებრივი ინსტრუმენტი გახდა. სიდუხჭირემ მალე მოიხვეჭა სახელი, როგორც ისეთი ბიჭი, რომელიც უკან არ იხევდა. ჯერ მუშტებით იგვარებდა პრობლემებს, მერე უკვე დანის ტარება დაიწყო.
პირველი პატარა ქურდობაც მალე დატრიალდა – მაღაზიიდან წვრილმანი საკვების მოპარვა, მერე ვიღაცისთვის მუქარის მიწერა იმისთვის, რომ „წილი გაეზიარებინა“. ეს ყველაფერი თავიდან თითქოს თამაში იყო, მაგრამ მერე მიხვდა, რომ თითოეულ ასეთ ნაბიჯს უფრო ღრმად ჩაჰყავდა იმ სამყაროში, სადაც წესებს იარაღი წერდა.
ამ პერიოდში სიდუხჭირე პოლიციამ რამდენჯერმე დააკავა. ერთ-ერთი დაჭერისას პატარა საკანში სამი ღამე გაატარა. იქ პირველად დაინახა, როგორი იყო „მომავალი“, თუ გზას არ შეცვლიდა – ნანგრევივით ადამიანები, რომელთაც მთელი ცხოვრება ციხის კედლებში გაუტარებიათ. მაგრამ, როცა ციხიდან გამოვიდა, ქუჩამ ისევ სწრაფად შეითრია: თავისუფლება, ადრენალინი და ძალაუფლების პატარა გემო ბევრად უფრო ძლიერი აღმოჩნდა, ვიდრე შიში.
ყველაზე მეტად სიდუხჭირეს ის დღე დაამახსოვრდა, როცა პოლიციის სადგურში ბანდის წევრი დააკავეს. ბიჭი, რომელსაც თავად სიდუხჭირე ქუჩაში კარგად იცნობდა – ნარკოტიკების გამყიდველი და მკვლელობაში ეჭვმიტანელი. სიდუხჭირემ იფიქრა, რომ ახლა მაინც ნახავდა სამართალს, მაგრამ რამდენიმე საათში ის ბიჭი სადგურიდან გამოვიდა ისე, თითქოს არაფერიც არ მომხდარა. მხოლოდ ერთი რამ შეამჩნია: ოფიცერმა ჯიბეში ფული ჩაიდო. იმ დღიდან სიდუხჭირეს თვალებში პოლიციაც ბანდებთან გათანაბრდა – უბრალოდ განსხვავებული ფორმებით, მაგრამ იგივე ჭაობი.
ამ ყველაფერმა ორად გაჰყო მისი ცხოვრება. ერთ მხარეს ქუჩის თავისუფლება იყო, სადაც ადრენალინი და ძალა იზიდავდა, მეორე მხარეს კი – შინაგანი ხმა, რომელიც ატყობინებდა, რომ ადრე თუ გვიან ეს გზა საფლავთან მიიყვანდა. სიდუხჭირე მუდამ ამ ორს შორის ებრძოდა საკუთარ თავს, თითქოს ბალანსს ეძებდა, მაგრამ ბალანსი არ არსებობდა.
ჭაბუკობის წლები:
სწორედ ამ წინააღმდეგობებმა მიიყვანა იგი ეკლესიაში. თავიდან იქ უბრალოდ თავშესაფარს ეძებდა, მაგრამ მალე მიხვდა, რომ ადამიანების რწმენაში დაბრუნება თავადაც აძლევდა სიმშვიდეს. რამდენიმე წელი მამაოს როლში გაატარა. ქადაგებდა, უსმენდა ადამიანებს და ცდილობდა დაემტკიცებინა, რომ ჯერ კიდევ არსებობდა სიკეთე ქალაქში, სადაც ბოროტება ყოველდღე ყვაოდა.
მაგრამ ქუჩა მაინც ახსენებდა თავს. ერთ დღეს უბანში, სადაც გაიზარდა, პატარა ბიჭები იარაღით ხელში ერთმანეთს უმიზნებდნენ. სიდუხჭირემ დაინახა საკუთარი ბავშვობა მათ სახეებში და გულში რაღაც გადატყდა. მიხვდა, რომ ქადაგებით ვერავის გადაარჩენდა – სიტყვა იქ აღარ მოქმედებდა, სადაც ტყვია იყო კანონად ქცეული. სწორედ მაშინ დატოვა ეკლესია და გადაწყვიტა, რომ მხოლოდ ძალით შეძლებდა იმ სისტემის შეჩერებას, რომელმაც მისი ბავშვობა და ოჯახი გაანადგურა.
აქედან დაიწყო მისი გზა LSPD-ისაკენ. პოლიციის აკადემიაში შესვლა ადვილი არ ყოფილა. მასში თავიდანვე ხედავდნენ ხისტ, დაუმორჩილებელ და წესებს მიუჩვეველ ადამიანს. ხშირად არღვევდა ინსტრუქციებს, რადგან ფიქრობდა, რომ ქაღალდზე დაწერილი კანონები ქუჩის რეალობას ვერ მოერგებოდა. მიუხედავად ამისა, აკადემია წარმატებით დაასრულა – მისი გამბედაობა და შეუპოვრობა იმდენად თვალსაჩინო იყო, რომ ვერავინ უარყო.
აკადემიის დასრულების შემდეგ სიდუხჭირე პირველად შეუერთდა შერიფების დეპარტამენტს და თავი პალეტო ბეიში ამოჰყო. იქ სამსახური ბევრად მშვიდი იყო, ვიდრე წარმოედგინა: კრიმინალი იშვიათად ჩნდებოდა, და ყოველდღიური რუტინა ძირითადად ზარებზე რეაგირებას გულისხმობდა. სწორედ ეს სიმშვიდე გახდა მისთვის გამოწვევა – გელოვანი გრძნობდა, რომ მისი შესაძლებლობები და შინაგანი ბრაზი იქ ვერ გამოავლინებოდა. ქალაქის ხმაურიანი ქუჩები კი ისევ უხმობდნენ.
ამ მიზეზით გადაწყვიტა საბუთების გადატანა და ოფიციალურად შეუერთდდა LSPD-ის რიგებს. სწორედ აქ, სადაც სისხლი და კანონი ერთმანეთს ყოველდღე ეჯახებოდა, სიდუხჭირემ იპოვა ადგილი, სადაც მის ძალასა და დაუნდობლობას რეალური დანიშნულება ჰქონდა.
აწმყო:
სამსახურიდან მალევე სიდუხჭირე გახდა ცნობილი როგორც ოფიცერი, რომელიც კრიმინალებთან ბრძოლაში უკან არ იხევს. მისი მუშაობის სტილი უხეში და დაუნდობელი იყო. დაკავებების დროს ხშირად იყენებდა ზედმეტ ძალას, დაკითხვებზე ეჭვმიტანილებს ფსიქოლოგიურად აწვებოდა, ხოლო ქუჩაში მარტო ბანდების გაჩერებასაც არ ერიდებოდა.
მისი ასეთი ხასიათის გამო კოლეგებმა მეტსახელი „მამა სიდუ“ შეარქვეს. თავიდან ეს ირონიულად ჟღერდა, მაგრამ მალე მისი ნამდვილი სახელსიც კი გადაფარა. კრიმინალები მის სახელს შიშით წარმოთქვამდნენ, მოქალაქეები საჩივრებს წერდნენ ძალადობაზე, შიდა უსაფრთხოება კი პერიოდულად მის საქმეს იძიებდა. თუმცა ყველა მცდელობა ხშირად უშედეგოდ მთავრდებოდა – მისი შედეგები იმდენად მაღალი იყო, რომ ხელმძღვანელობა თვალს ხუჭავდა.
დღეს სიდუხჭირე გელოვანი ერთ-ერთი ყველაზე წინააღმდეგობრივი ფიგურაა LSPD-ში. ზოგისთვის ის გმირია, რომელმაც ქალაქის ქუჩებში წესრიგი დაამყარა, სხვებისთვის კი – კანონის ბოროტად გამოყენების სიმბოლო. კოლეგები მასთან მუშაობას აფასებენ, მაგრამ კარგად იციან, რომ მისი მეთოდები მუდმივად საფრთხეს უქმნის არა მხოლოდ თავად გელოვანს, არამედ მთელ დეპარტამენტსაც.
ერთი რამ კი ყველასთვის ნათელია: სიდუხჭირე გელოვანი წესებით არ თამაშობს. მისთვის მთავარი მიზანი კრიმინალის მოსპობაა – როგორი ფასი არ უნდა ჰქონდეს ამ ბრძოლას.
რეზულტატი:
1. ქრთამის აღება მარტო ან ბედის გარემოცვაში
2. უხეში საუბარი მარტო პირისპირ ან ბედის გარემოცვაში
3. არალეგალური ნივთების ჩადება, მარტო ან სხვა ბედის გარემოცვაში
4. უხეში დაკითხვის პროცესი, მარტო/სხვა მყოფი ბედის გარემოცვაში
5. გატაცება წესდაცვით.
6. არალეგალური ნივთების შენახვა/გამოყენება/ყიდვა-გაყიდვა.
7. დამნაშავის გაშვება საჭიროების შემთხვევაში
Last edited:
